Instalacja kanalizacyjna w domu jednorodzinnym zazwyczaj projektowana jest jako grawitacyjna, czyli taka, w której ścieki spływają pod własnym ciężarem. Składa się ona z pionów z wentylacją bądź zaworem napowietrzającym, a także podejść do poszczególnych urządzeń sanitarnych i poziomych przewodów odpływowych. Trasy rur kanalizacyjnych muszą być dobrze przemyślane. Nie powinny zawierać zbędnych zmian kierunku czy spadku. Pamiętajmy także o tym, że przewody kanalizacyjne prowadzi się poniżej przewodów gazowych i elektrycznych.

Połączenia rur wymagają ogromnej staranności, gdyż to od nich zależy szczelność instalacji kanalizacyjnej w naszym domu. Dobrze, żeby liczba złączek była ograniczona do minimum. Spadek rur powinien wynosić 2%. Właściwą wentylację instalacji kanalizacyjnej zapewni nam wyprowadzenie pionu ponad dach, stosując zawory napowietrzające. Przejścia rur wykonywane są prostopadle do przegród i należy rozmieszczać je tak, aby nie wypadały w grubości stropów czy ścian. Średnice rur położonych bliżej odpływu z naszego powstającego domu nie mogą być mniejsze od średnicy wcześniejszych odcinków instalacji. Piony kanalizacyjne najczęściej mają średnicę 100 mm i wyprowadza się je na 0,5-1 m ponad dach budynku, a kończy tzw. wywiewką, zapewniającą wentylację instalacji.

Miejscami prowadzenia pionów kanalizacyjnych mogą być kanały instalacyjne, bruzdy wykonane w ścianach lub wierzch ścian, które osłania się płytami gipsowo-kartonowymi. Przewody odpływowe (poziomy kanalizacyjne) zazwyczaj wykonuje się z rur, posiadających średnicę 150 mm. Prowadzone są one prostopadle lub równolegle do fundamentów domu. Rozprowadzanie kanalizacji kończy wypełnienie powierzchni podłogi piaskiem lub keramzytem, ułożenie poziomej izolacji przeciw wilgoci, wykonanie podkładu z betonu, a następnie zasypanie zewnętrznej części wykopu, zagęszczając grunt.

Dodaj komentarz